طابخه

لغت نامه دهخدا

( طابخة ) طابخة. [ ب ِ خ َ ] ( ع ص ) تأنیث طابخ. || ( اِ ) گرمای نیمروز. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). گرمگاه. ( مهذب الاسماء ).گرمای روز. || ( اِخ ) لقب عامربن الیاس بن مُضَر. ( منتهی الارب ). و رجوع به تاریخ سیستان ص 50 شود. || نام قبیله ای است. ( مهذب الاسماء ).