غالیه گون

لغت نامه دهخدا

غالیه گون. [ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) مشکین رنگ. غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند :
منم غلام خداوند زلف غالیه گون
تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون.رودکی.با طره مشکین همگی فتنه چینی
با غالیه گون خط سیه شور تتاری.فرخی.شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد
شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین.خاقانی.و آن غالیه گون خط سیاهش
پرگار کشید گرد ماهش.نظامی.

فرهنگ عمید

به رنگ و بوی غالیه، غالیه فام، غالیه رنگ.

فرهنگ فارسی

( صفت ) غالیه فام . توضیح شاعران آن را صفت زلف و خط آورند .