لغت نامه دهخدا
عجاج. [ ع َج ْ جا ] ( ع ص ) با بانگ و فریاد از هر صاحب صوتی. ( اقرب الموارد ) ( از آنندراج ) ( شرح قاموس ) ( از مهذب الاسماء ): نهر عجاج و فحل عحاج. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). || روز گردانگیز. ( منتهی الارب ). روزی که در آن غبار باشد. ( اقرب الموارد ).
عجاج. [ ع َج ْ جا ] ( اِخ ) عبداﷲبن روبةبن لبیدبن صخرالسعدی التمیمی معروف به عجاج و مکنی به ابوالشعثاء در جاهلیت متولد شد شعر گفت سپس اسلام آورد و تا خلافت ولیدبن عبدالملک بزیست. در اواخر عمر زمین گیر شده در حدود سال 90 هَ. ق. درگذشت. ( از اعلام زرکلی ).
