ز بن دندان

لغت نامه دهخدا

ز بن دندان. [ زِ ب ُ ن ِ دَ ] ( ق مرکب ) از ته دل. از صمیم قلب :
دندانه هر قصری پندی دهدت نونو
پند سر دندانه بشنو ز بن دندان.خاقانی.رجوع به از بن دندان ، از بن سی و دو، و از بن سی و دو دندان شود.