باحه

لغت نامه دهخدا

( باحة ) باحة. [ ح َ ] ( ع اِ ) میانه دریا و معظم آن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ج ، بوح. میان سرای. ( مهذب الاسماء ).
- باحةالطریق ؛ وسط راه. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). میان راه. || نخلستان. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ).