بوتراب. [ ت ُ ] ( اِخ ) کنیت حضرت علی علیه السلام ، چرا که روزی آن جناب در حالت غم و غصه بر زمین مسجد استراحت فرمودند، پیغمبر ( ص ) آمده رخسار و اندام ایشان را از خاک ، گردآلوده دیده ، از راه شفقت برای بیدار کردن فرمود: قم یا اباتراب. از آن روز این کنیت مقرر گشت و به آن کنیت تفاخر میکرد. و بوتراب در اصل ابوتراب است که فارسیان الف را اکثر حذف میکنند. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) : که شود سخت زود دیو لعین زیر نعلین بوتراب تراب.ناصرخسرو.به بوتراب که شاه بهشت و کوثر اوست فدای کعب و ترابش کواعب و اتراب.خاقانی.شاه چو صبح دوم هست جهانگیر از آن هم دل بوالقاسم است ، هم جگربوتراب.خاقانی.رجوع به ابوتراب شود.
فرهنگ معین
(تُ ) [ ع . ] ( اِ. ) پدر خاک ، کنیة حضرت آدم .
فرهنگ فارسی
کنیت حضرت علی علیه السلام چرا که روزی آن جناب در حالت غم و غصه بر زمین مسجد استراحت فرمودند پیغمبر ( ص ) آمده رخسار و اندام ایشان را از خاک گرد آلوده دیده از راه شفقت برای بیدار کردن فرمود : قم یا ابا تراب .
