معنی پده | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

پده. [ پ َ دَ ] ( اِ ) درختی است بی بر. غرب. بید صحرائی. بده. درختی است سخت ( ؟ ) و هیچ بار نیاورد. ( صحاح الفرس ). درختی است که هیزم را شاید. درختی است که هیزم را شاید نه سخت نه نرم. ( فرهنگ اسدی نسخه نخجوانی ) :
این پنج درختند که می نارد بار
بید و پده و سرو و سفیدار و چنار.
از مهر او ندارم بی خنده کام و لب
تا سرو سبز باشد و بر ناورد پده.رودکی.آتش هجرانت را هیزم منم
و آتش دیگرت را هیزم پده.رودکی ( از صحاح الفرس ).همه چوب گز بود و چوب پده
جهان چون سیه دیگ تاری شده.فردوسی.سهم تو اوفکند به پیکان بید برگ
بر پیکر معاند تولرزه چون پده.نزاری.و بدین معنی به ضم و کسر اول [ پ ُ دَ یا پ ِ دَ ] نیز در بعض نسخ آمده است.
پده. [ پ ُ دَ / دِ ] ( اِ ) رکوی سوخته.آتش گیره. چوب پوسیده که به زیر سنگ چخماق نهند تا آتش در آن افتد. خف. پود. پدپود. وزک. آتشگیره. حراقه. سوخته ای باشد که آتش در آن زنند. ( اوبهی ). پوک. پوده. پوزه. قو. قاو. و رجوع به پوده شود :
عطات باد چو باران دل موافق خوید
نهیبت آتش وجان مخالفان پده باد.شهید بلخی.و برهان بدین معنی به فتح اول نیز آورده است.
پده. [ پ ِ دَ ] ( اِخ ) محلی بین بندرعباس و کرمان. رجوع به پی آب و پی جو شود.

فرهنگ عمید

درختی که میوه ندهد، مانند سپیدار، درخت بی بر.
۱. چوب پوسیده.
۲. آتش گیره.

فرهنگ فارسی

پوده، چوب پوسیده، آتشگیره
( اسم ) چوب پوسیده که آنرا آتشگیره سازند حراقه .
محلی میان بندر عباس و کرمان

دانشنامه عمومی

پده ( نام علمی: Populus euphratica ) گونه ای از درخت صنوبر در خانواده بیدیان است. به این درخت کبوده و صنوبر کویری هم گفته اند.
پده یک درخت خزان کننده با اندازه متوسط است که ممکن است شرایط مساعد تا ارتفاع حدود ۱۵ متر و دور آن ۲٫۵ متر ( ۸٫۲ فوت ) رشد کند. ساقه آن به طور معمول خم و دوشاخه است. ساقه های قدیمی پوست ضخیم، خشن و سبز زیتونی دارند. در حالی که چوب تنه سفید است، چوب قلب قرمز است و در مرکز تیره تا تقریباً سیاه می شود. ریشه ها به طور گسترده پخش می شوند اما نه عمیق. شکل برگها بسیار متغیر است.
گل ها به صورت شاتون هستند و طول گل های نر ۲۵–۵۰ میلیمتر ( ۰٫۹۸–۱٫۹۷ اینچ ) و ماده ها ۵۰–۷۰ میلیمتر ( ۲٫۰–۲٫۸ اینچ ) است. میوه ها به صورت کپسول های تخم مرغی - نیزه ای هستند با ۷–۱۲ میلیمتر ( ۰٫۲۸–۰٫۴۷ اینچ ) طول، بلند، حاوی دانه های ریز پوشیده شده در موهای ابریشمی.
این گونه دارای رویشگاه بسیار گسترده ای است که به طور طبیعی از شمال آفریقا، در سراسر خاورمیانه و آسیای مرکزی تا غرب چین وجود دارد. ممکن است در جنگل های پهن برگ خشک معتدل و مخلوط و جنگل های پهن برگ خشک نیمه گرمسیری در ارتفاعات تا ۴٬۰۰۰ متر ( ۲٫۵ مایل ) یافت شود. بالاتر از سطح دریا.
درخت پده جزء برجسته اکوسیستم های دشت سیلابی توگای در امتداد دره های رودخانه در مناطق خشک و نیمه خشک است که با بید، گز و توت در بیشه های متراکم مخلوط شده است. در زمین هایی سیلابی فصلی به خوبی رشد می کند و آب شور را تاب می آورد. جنگل های پده که بیشتر به عنوان منبع هیزم استفاده می شود، تا حد زیادی ناپدید شده یا در بیشتر محدوده طبیعی آن تکه تکه شده اند.
این گونه در زراعت جنگلداری برای تهیه برگ ها به عنوان علوفه برای دام، الوار و به طور بالقوه الیاف برای کاغذسازی استفاده می شود. همچنین در برنامه های جنگل کاری در خاک های شور در مناطق کویری و ایجاد بادشکن و کنترل فرسایش استفاده می شود. گزارش شده است که پوست درخت دارای خواص ضد کرمی است.