رگزن

لغت نامه دهخدا

رگ زن. [ رَ زَ ]( نف مرکب ) فصاد. ( ملخص اللغات خطیب کرمانی ) ( دهار ).نشترزن. فصاد و جراح. ( آنندراج ). حجام :
آمد آن رگ زن مسیح پرست
شست الماسگون گرفته به دست.عسجدی.رگ زدن باید برای دفع خون
رگ زنی آمد بدانجا ذوفنون.مولوی.پس طبیب آمد به دارو کردنش
گفت چاره نیست هیچ از رگ زنش.مولوی.درشتی و نرمی بهم در به است
چو رگ زن که جراح و مرهم نه است.سعدی.

فرهنگ معین

(رَ زَ ) (ص فا. ) = رگ زننده : آن که شغلش زدن رگ است ، فصاد.

فرهنگ عمید

کسی که پیشه اش رگ زدن است، کسی که دیگری را رگ می زند و از بدن او خون کم می کند، فصاد، رگ شناس: درشتی و نرمی به هم در بِه است / چو رگ زن که جراح و مرهم نه است (سعدی۱: ۴۵ ).

فرهنگ فارسی

کسی که پیشه اش رگ دن است، فصاد، رگ زن هم گویند
( صفت ) آنکه شغلش زدن رگ است فصاد .

ویکی واژه

رگ زننده: آن که شغلش زدن رگ است ؛ فصاد.