لغت نامه دهخدا
هرگز کسی که خانه مردم خراب کرد
آباد بعد از آن نبود خانمان او.سعدی ( صاحبیه ).عشقت بنای صبر بکلی خراب کرد
جورت در امید بیکبار درگرفت.سعدی ( بدایع ).خرابت کند شاهد خانه کن
برو خانه آباد گردان بزن.سعدی ( بوستان ).بناز اگر بخرامی جهان خراب کنی
بخون بنده اگر تشنه ای حلال ای دوست.سعدی ( بدایع ).|| شکستن. بهم ریختن. ( از قبیل دل و فکر ) پریشان کردن :
دلی خراب مکن بیگنه اگر خواهی
که سالها بودت خانمان ملک آباد.سعدی. || تباه کردن. مشوب کردن. فاسد کردن. || از پای در افکندن ، چنانکه شراب بسیار باده خوار را. سخت کسی رامست کردن :
شرابم ده و روی دولت ببین
خرابم کن و گنج حکمت ببین.حافظ.زآن پیشتر که عالم فانی شود خراب
ما راز جام باده گلگون خراب کن.حافظ.
