لغت نامه دهخدا
که شاهی گزیدی به گیتی که بخت
بدو نازد و تاج و دیهیم و تخت.
و از این رو، بی شبهه معانی که بعض لغت نامه ها بدین کلمه داده اند، از قبیل تاج و تخت و چهاربالش و چتر یا تاج و کلاه مرصع بر اساسی نیست :
به موبد چنین گفت بهرام گور
که یزدان دهد فر و دیهیم و زور.فردوسی.نخستین که دیهیم بر سر نهاد
جهان را به داد و دهش مژده داد.فردوسی.که بود آنکه دیهیم بر سر نهاد
ندارد کس از روزگاران بیاد.فردوسی.سپه کرد و نزدیک او راه جست
همی تخت و دیهیم کی شاه جست.فردوسی.- دیهیم و تخت ؛ تاج و تخت :
هم از شاه یابند دیهیم و تخت
ز سالار زر و ز دادار بخت.فردوسی. || پیشانی بند مرصع به جواهر زنان را. ( یادداشت مؤلف ). || کلاه مرصع. ( برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). کلاهی مرصع بجواهر که ملوک پیشین داشتندی و گروهی تاج را دیهیم خوانند. ( از فرهنگ اسدی ) :
بیک گردش به شاهنشاهی آرد
دهد دیهیم و تاج و گوشوارا.رودکی.- دیهیم از سر برداشتن ؛ از قبیل کلاه از سر برداشتن در ولایت ( یعنی ایران ) رسم است که چون کسی بشارتی و خبر خوشی کسی را آرد کلاه از سرش بردارد و تا مژدگانی نگیرد مژده نمی گوید. ( آنندراج ).
|| چاربالش. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). جامه بالای تخت که پادشاهان بر آن نشینند. ( آنندراج ). || بعضی گویند افسری بوده که آن را در قدیم به جهت تیمن و تبرک بر بالای سر پادشاهان می آویختند. ( برهان ) ( از ناظم الاطباء ). || چتر. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( بهار عجم ). || تخت. ( برهان ) ( بهار عجم ) ( آنندراج ). || مایه افتخار. ( یادداشت مؤلف ) :
