هفت گنج

لغت نامه دهخدا

هفت گنج. [ هََ گ َ ] ( اِ مرکب )نام نوایی از موسیقی. ( یادداشت مؤلف ) :
گه نوای هفت گنج و گه نوای گنج گاو
گه نوای دیف رخش و گه نوای ارجنه.منوچهری.|| ( اِخ ) هفت گنج خسرو پرویز: دیبه خسروی سوخته ، بادآورد، افراسیاب ، شادور، بزرگ خضرا، عروس. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ معین

( ~. گَ ) (اِمر. ) از آهنگ های موسیقی قدیم ایران .

فرهنگ فارسی

نام داستانی است از جمله ۳۶٠ داستان باربد که در فرهنگهای فارسی آمده و نظامی که در خسرو و شیرین آنرا بنظم در آورده است و این داستان در وصف ثروت خسرو پرویز است که وی هفت گنج بشرح زیر داشته : ۱ - گنج عروس . ۲ - گنج باد آورده . ۳ - گنج افراسیاب ۴ - گنج سوخته. ۵ - گنج خضرائ . ۶ - گنج شاد آورد. ۷ - گنج بار تیف گنج .

ویکی واژه

از آهنگ‌های موسیقی قدیم ایران.