نوگرایی
دانشنامه عمومی
نوآوری های مدرنیستی شامل هنر انتزاعی، جریان سیال ذهن، سینمای مونتاژ، موسیقی آتونال و دوازده - تُن و نقاشی تفکیک گرایانه بود. مدرنیسم به صراحت ایدئولوژی رئالیسم را رد کرد[ پانویس ۱] و از آثار گذشته با استفاده از تکرار، انضمام، بازنویسی، بازگشایش، بازبینی و نقیضه استفاده کرد. [ پانویس ۲] [ پانویس ۳] مدرنیسم همچنین قطعیت تفکر روشنگری را رد کرد، و بسیاری از مدرنیست ها نیز اعتقاد مذهبی را رد کردند. [ پانویس ۴] ویژگی بارز مدرنیسم، خودآگاهی نسبت به سنت های هنری و اجتماعی است که اغلب منجر به آزمایش فرم، همراه با استفاده از تکنیک هایی می شود که توجه را به فرایندها و مواد مورد استفاده در خلق آثار هنری جلب می کند.
در حالی که برخی از محققان مدرنیسم را تا قرن بیست ویکم امتداد می دهند، برخی دیگر آن را به مدرنیسم متأخر یا مدرنیسم عالی تقسیم می کنند. پست مدرنیسم انحراف از مدرنیسم است و مفروضات اساسی آن را رد می کند.
نوگرایی، جریانی فکری است به معنای استفاده انسان از دانش، فن آوری و توان تجربی خود برای تولید، بهبود و تغییر محیط. پیدایش مدرنیسم در غرب را می توان واکنشی ضد سنت و دین مسیحیت دانست.
تورج اتابکی استاد تاریخ معتقد است «تجدد یا مدرنیته ای که ما از آن نام می بریم یک شیوه زندگی در نهادهای اجتماعی و سیاسی مرتبط با این شیوه زندگی است، که تقریباً از میانه قرن شانزدهم میلادی به این سو در گوشه های مختلف جهان شکل گرفت، اشاره دارد. ما یک تجدد نداریم، ما تجددها داریم. یا اگر بخواهیم هم سنگ فرنگی اش را بکار ببریم از مدرنیتیز باید استفاده کنیم تا مدرنیتی. این نگاه در حقیقت اروپامدار که تجدد یا مدرنیته را تنها یک پدیده اروپایی می داند و زایشگاه این مدرنیته را فرانسه قبول می کند مورد نظر من نیست. » به عقیده او نقش شرق را در تجدد نباید دستکم گرفت نقش شرق و به خصوص ایران در تجدد توسط محمد توکلی طرقی، استاد دانشگاه تورنتو، معرفی شده و وحید وحدت، تاریخ نگار معماری، نیز تجدد ایرانی را به عنوان یکی از مدرنیته های بومی و غیرغربی مورد بررسی قرار داده است.
