سماوی

لغت نامه دهخدا

سماوی. [ س َ ] ( ص نسبی ) منسوب که آسمان باشد. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) :
تن زمینی است میارایش و بفگن بزمین
جان سماویست بیاموزش و بربر بسماش.ناصرخسرو.و در این زمان دعوی هیچ آفتی از سماوی و ارضی نکنیم. ( تاریخ قم ص 157 ). || کبود و لاجوردی. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

(سَ ) [ ع . ] (ص . ) آسمانی .

فرهنگ عمید

۱. آسمانی.
۲. [قدیمی، مجاز] خداوندی.

فرهنگ فارسی

سمائی، منسوب به سمائ، آسمانی
( صفت ) منسوب به سمائ آسمانی .

ویکی واژه

آسمانی.