سخن چین. [ س ُ خ َ ] ( نف مرکب ) آنکه در میان سخن سعایت کند. ( آنندراج ). غَمّاز. واشی. دوبهم زن. نمام. ساعی : گفته اش سربسر دروغ بود او سخن چین چو آسموغ بود.طیان.سدیگر سخن چین و دورویه مرد بکوشد برانگیزد از آب گرد.فردوسی.سخن چین و بیدانش و چاره گر نباید که یابند پیشت گذر.فردوسی.مده نزد خود راه بدگوی را نه مرد سخن چین دوروی را.اسدی.هر که گوش به قول سخن چین و نمام دارد و بر آن وفق نماید رنجها بیند. ( سندبادنامه ص 338 ). میان دو کس جنگ چون آتش است سخن چین بدبخت هیزم کش است.سعدی.سخن چین کند تازه جنگ قدیم بخشم آورد نیکمرد سلیم.سعدی.از سخن چینان ملالتها پدید آمد ولی گر میان همنشینان ناسزائی رفت رفت.حافظ.
فرهنگ معین
( ~ . ) (ص فا. ) خبربَر، جاسوس .
فرهنگ عمید
کسی که سخن یا سرّ کسی را به دیگری بگوید و دوبه هم زنی کند، خبرکش، نمّام: میان دو تن جنگ چون آتش است / سخن چین بدبخت هیزم کش است (سعدی۱: ۱۶۲ ).
فرهنگ فارسی
( صفت ) آنکه سخن کسی را به دیگری گوید موجب اختلاف آنان گردد . کسی که راز سخن شخصی را افشا کند نمام خبر کش . آنکه در میان سخن سعایت کند غماز واشی دو بهم زن نمام . خبرکش، نمام، دوبهم زنی، سخن دیگری رابکسی گفتن
