معنی دیون | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

دیون. [ دُ ] ( ع اِ ) ج ِ دَیْن ، وام که ادای آن را مدت معین باشد. ( منتهی الارب ). رجوع به دین شود.

فرهنگ معین

(دُ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ دین ، وام ها، قرض ها.

فرهنگ عمید

= دِین

فرهنگ فارسی

مورخ ( و.نیقیه ( بیشینی ) حدود ۱۵۵ ف.حدود ۲۳۵ م. ) وی کتابی نام (( تاریخ رومی ) ) بزبان یونانی نوشته که امروزه نیز سودمنداست .
وامها، قرضها، جمع دین
( اسم ) جمع دین وامها قرضها .

فرهنگستان زبان و ادب

{Dione} [نجوم] یکی از قمرهای زحل با عوارض سطحی گوناگون

دانشنامه آزاد فارسی

دیون (۴۰۸ـ۳۵۳پ م)(Dion)
جَبّار سیراکوز. پس از مرگ برادرزنش، جَبّار دیونو سیوس اول، در ۳۶۷پ م، دیون، افلاطون را به سیراکوز دعوت کرد تا از دیونو سیوس دوم یک حاکم حکیم بسازد. اما فیلیستوس مورخ بین دیون و دیونو سیوس اختلاف افکند. افلاطون به سختی جان به در برد و دیون تبعید شد. مدتی در آتِن به سر برد و سپس در ۳۵۷ با نیرویی اندک به سیراکوز بازگشت و دیونو سیوس دوم را تبعید کرد. دیون پس از اندک زمانی به قتل رسید.