لغت نامه دهخدا
کون کن. [ کو ک ُ ] ( نف مرکب ) کسی که از راه دبر مباشرت و جماع کند. امردباز. غلامباره. ( فرهنگ فارسی معین ). بچه باز. تف کار. اهل نم. لاطی. ایرج میرزا راست در عارف نامه:
کنار رستوران قلا نمودی
ز کون کنهای تهران درربودی.( فرهنگ لغات عامیانه جمالزاده ).