لغت نامه دهخدا
کرکر. [ ک َ ک َ ] ( ص ، اِ ) گرگر. ( آنندراج )( از انجمن آرا ) ( فرهنگ فارسی معین ). یکی از نامهای خدای تعالی است جل جلاله. ( برهان ). نامی از نامهای خدای تعالی. ( یادداشت مؤلف ). نام خدای تعالی است. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ). به لفظ پهلوی نام باری تعالی است. کامگر. ( صحاح الفرس ). نمی دانم معنی کرکر چیست ، ولی از استعمال دقیقی پیداست که از اسماء صفات است نه ذات. گمان می کنم که کاف اول تازی و دومی پارسی باشد از «کر» بمعنی توان و قدرت و گر بمعنی مالک و دارا و معنی مجموع قدیر و قادر و توانا باشد. ( یادداشت مؤلف ). این کلمه در نسخه وفائی به معنی کامکار آمده و در ادات الفضلاء به هر دو کاف فارسی آمده و گفته است که به معنی صانعالصناعت است. ( از یادداشتهای مؤلف ). صورت مصحف گرگر و گروگر است. ( حاشیه برهان ) :
چو بیچاره گشتند و فریاد جستند
بر ایشان ببخشود یزدان کرکر.دقیقی.برآمد ز کوه آنگه آرام و جنبش
بدو داد در دهر یزدان کرکر.ناصرخسرو.بی رنج به کام دل رسیده
از یاری بخت و عون کرکر.مسعودسعد.|| بمعنی کامکار هم آمده است که پادشاه صاحب اقبال باشد. ( برهان ).
کرکر. [ ک َ ک َ ] ( ع اِ ) غلاف نره شتر و گاو. ( منتهی الارب ). غلاف نره شتر و تکه و گاو. ( ناظم الاطباء ).
کرکر. [ ک َ ک َ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان کولیوند بخش سلسله شهرستان خرم آباد. تپه ماهور و سردسیر است و 120 تن سکنه دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6 ).
کرکر. [ ک َ ک َ ] ( اِخ ) شهری نزدیک بیلقان بناکرده انوشیروان. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از معجم البلدان ). || ناحیه ای است از بغداد و قفص در آنجاست. ( از معجم البلدان ).
کرکر. [ ] ( اِخ ) قصبه ای به آذربایجان. حاصلش غله و پنبه و انگور و میوه باشد و در حدود آن ضیاءالملک نخجوانی پلی بر رود ارس ساخته و از جمله کبارابنیه خیر است. ( نزهةالقلوب چ دبیرسیاقی ص 102 ).
کرکر. [ ک ُ ک ُ ] ( اِ ) نوعی پارچه ضخیم و گرانبها. ( یادداشت مؤلف ). نوعی پارچه نخی یا ابریشمی که بدان پرده و رویه مبل سازند. ( فرهنگ فارسی معین ).
