لغت نامه دهخدا
عطات باد چو باران دل موافق خوید
نهیبت آتش و جان مخالفان پده باد.شهید بلخی.چون گل سرخ از میان پیلغوش
یا چو زرین گوشوار از خوب گوش.رودکی.چو هامون دشمنانت پست بادند
چو گردون دوستان والا همه سال.رودکی.چنان اندیشد او از دشمن خویش
چو باز تیزچنگال از کراکا.رودکی.آن روز نخستین که ملک جامه ش پوشید
بر کنگره کوشک بدم من چو غلیواج.ابوالعباس ربنجنی.می خورم تا چو ناربشکافم
می خورم تا چو خی برآماسم.ابوشکور.بیاموز تا بد نیایدت روز
چو پروانه مر خویشتن را مسوز.ابوشکور.ز تاک خوشه فروهشته و ز باد نوان
چو زنگیانند بر باد پیچ بازیگر.ابوشکور.موسیجه و قمری چو مقریانند
از سروبنان هر یکی نبی خوان.بشار مرغزی.کونی دارد چو کون خواجه ش لت لت
ریشی دارد چو ماله آلوده به پت.عماره.به کین سیاوش ز افراسیاب
ز خون کرد گیتی چو دریای آب.فردوسی.دو زن دید با آن نبرده سوار
چو تابنده ماه دو پنج و چهار.فردوسی.ز هر دو سپه خاست آوای کوس
جهان گشت روشن چو چشم خروس.فردوسی.بفرمود پس تا بیامد دبیر
نبشتند پس نامه ای بر حریر
که پرموده خاقان چو یار منست
بهر مرز در زینهار منست.فردوسی.چوکاسموی گیاهان او برهنه ز برگ
چو شاخ بید درختان او تهی از بار.فرخی.جهان همی چو یکی گلبن است و او چو گل است
چو گل چنند ز گلبن همی چه ماندخار.فرخی.به اسماع چنگ باش از چاشتگه تا آنزمانک
بر فلک پیدا شود پروین چوسیمین شفترنگ.عسجدی.سالار سپاهان چو ملک شد بسپاهان
برشد بهوا همچو یکی مرغ هوائی.منوچهری.چو چنبرهای یاقوتین بروز باد گلبن ها
جهنده بلبل و صلصل چو بازیگر بچنبرها.
