پیشوند

لغت نامه دهخدا

پیشوند. [ وَ ] ( اِ مرکب ) پیشاوند. مزید مقدمی که در آغاز کلمه دیگر درآید و تصرفی در معنی آن کند.

فرهنگ معین

(وَ ) (اِمر. ) نک پیشاوند.

فرهنگ عمید

در دستور زبان، کلمه یا حرفی که در اول کلمۀ دیگر درآید و معنی آن را تغییر دهد، مانند «بر»، «بی»، «فر»، «فرو»، «نا»، و «هم»، در کلمات «برانگیختن»، «بیدل»، «فراخور»، «فرومایه»، «ناتوان»، و «هم نشین».

فرهنگ فارسی

پیشاوند
( اسم ) کلمه ای که در آغاز کلم. دیگر در آید و کمایش تصرفی در معنی آن کند مقابل پسوند. توضیح استعمال این کلمه مستحدث و در در عصر ما معمول شده .یا پیشوند فعل . کلمه ای که آغاز فعل در آید و کما بیش تصرفی در معنی آن کند .

فرهنگستان زبان و ادب

{prefix} [زبان شناسی] نوعی وند که پیش از ستاک یا ریشه یا پایه قرار گیرد

دانشنامه آزاد فارسی

در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که پیش از کلمه ای بیاید و شکل دستوری و معنایی آن را تغییر دهد. پیشوندها دو گونه اند: ۱. اشتقاقی، که با کلمۀ همراه خود، کلمه ای مشتق می سازد و معنای آن را تغییر می دهد، مثل «ب » در «بخرد» و «باز» در «بازگشت» ۲. تصریفی، که تغییری در شکل دستوری می دهد، مثل «می» در «می گوید». عمده ترین پیشوندها عبارت اند از با، باز، بر، بی، فرا، فرو، نَـ ، نا، وا، ور، هم.

ویکی واژه

نک پیشاوند.