پیشانی بلند

لغت نامه دهخدا

پیشانی بلند. [ ب ُ ل َ ] ( ص مرکب ) که فاصله رستنگاه موی سر تا ابروان وی بسیار باشد. که جبهتی گشاده دارد. || خوش اقبال. بخت ور. نیک بخت. نیک طالع. نیک اختر. پیشانی دار.

فرهنگ معین

(بُ لَ ) (ص مر. ) خوش اقبال ، نیک اختر.

فرهنگ عمید

خوش اقبال، خوش طالع، نیک اختر.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- آنکه فاصل. بین رستنگاه موی سر تا ابروان وی بسیار باشد کسی که جبهه ای گشاده دارد. ۲- خوش اقبال نیک بخت نیک اختر.
عصابه پنجه بند