لغت نامه دهخدا پکول. [ پ َ ] ( اِ ) تالاری باشد که بر بالاخانه سازند. ( برهان قاطع ). صاحب فرهنگ جهانگیری پکوک را بمعنی عمارت عالی آورده است و ظاهراً لفظ پکوک محرف پکول است.
