نقا

لغت نامه دهخدا

نقا. [ ن َ ] ( ع اِ ) ریگ توده ، یا ریگ توده پست محدب. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). تثنیه آن ، نقوان و نقیان. ج ، انقاء، نقی.
- بنات النقا و شحمةالنقا ؛ کرمی است که در ریگ باشد. ( از منتهی الارب ).
|| استخوان بازو و یا هر استخوان با مغز. ( منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). نقو. ( اقرب الموارد ). ج ، انقاء.
نقا. [ ن ُ ] ( ع اِ ) ج ِ نقاوة. رجوع به نُقاوَة شود.

فرهنگ معین

(نَ ) [ ع . ] (اِ. ) تودة ریگ .

فرهنگ عمید

۱. ریگ، شن.
۲. پاکیزگی.

فرهنگ فارسی

( اسم ) قطعه ای از رمل توده ریگ : چو جامه نگار گر شود هوا نقط زر شود بر او نقای او . ( منوچهری .د.چا.۸۴:۲ )
جمع نقاوه است ٠

ویکی واژه

تودة ریگ.