معنی میانگی | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

میانگی. [ ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ، اِ ) اوسط. ( دهار ) ( ترجمان القرآن جرجانی ). وسطی. ( ترجمان القرآن ). میانه : نخستین را تور نام کرد و میانگی را سلم و کهترین را ایرج... پس چون افریدون بمرد این دو پسر مهترین و میانگی بر ایرج برخاستند و حرب کردند. ( از ترجمه تاریخ طبری بلعمی ). آن را سه طبقه کرده بود زیرین چهارپایان را و میانگی آدمیان و زبرین مرغان را. ( ترجمه تاریخ طبری بلعمی ). برادر میانگی گفت چرا نگفتی سبحان اﷲ. ( قصص الانبیاء ص 202 ). رجوع به میان شود. || متوسط. ( یادداشت لغت نامه ). || معتدل. در حد اعتدال. نه افراط و نه تفریط، اوسط، میانگی و پسندیده تر. ( دهار ). || انگشت وسطی. میانین. میانه. ( یادداشت مؤلف ). || واسطةالقلاده. واسطةالعقد: ام القلائد؛ میانگی زرین که در گردن بند بود. ( مهذب الاسماء ). || ( اصطلاح ریاضی و نجوم ) متوسط. اوسط. به اصطلاح امروزی ، معدل. میانگین. ( یادداشت لغت نامه ) : همی گویند که بر آن [ یعنی هندوان گویند بر آن یکی از اجزای زمان ] اندازه نفس مردم درست است بر کشیدن میانگی. ( التفهیم ). ارتفاع میانگی کدام بود. ( التفهیم ). و رجوع به معدل و میانگین شود.
میانگی. ( ص نسبی ، اِ ) ( مرکب از: میان + گی ) میانجی. واسطه. سبب. ذریعه. ذرعه. ( یادداشت مؤلف ). || ( حامص ) توسط. ( آنندراج ) ( یادداشت مؤلف ). میانجی گری. وساطت. ( یادداشت مؤلف ).
- میانگی کردن ؛ وساطت. میانجی گری. میانجی شدن. توسط. ( یادداشت مؤلف ): در میان زن و شوهر میانگی نکنید. ( از امثال و حکم ).