مهب. [ م َ هََ ب ب ] ( ع اِ ) محل وزیدن باد. ( ناظم الاطباء ). جای هبوب یعنی وزیدن باد. ( غیاث اللغات ) ( آنندراج ). وزیدن گاه باد. جستن گاه باد. زخم گاه باد. ( یادداشت مؤلف ).وزشگاه. ج ، مَهاب . ( از اقرب الموارد ) : زر چو کاه است و دست داد تو باد پیشگاه خزانه تو مهب.فرخی.و فرونهادن بار امل در مهب شکوک. ( کلیله و دمنه ). و مهب شمال بسته دارد. ( تاریخ بیهق ص 27 ). زباله اشیاع او را چون هبا در مهب صبا آواره و متفرق گردانید. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 321 ). باد نصرت از مهب لطف الهی وزیدن گرفت. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 286 ). از مهب لطف نسیم نصرت بوزید. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 394 ). مهب. [ م ُ هَِ ب ب ] ( ع ص ) بیدارکننده. ( آنندراج ). آنکه از خواب بیدار می کند. ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).
فرهنگ معین
(مَ هَ بّ ) [ ع . ] (اِ. ) محل وزیدن باد. ج . مهاب .
فرهنگ عمید
جای وزیدن باد، جهت وزش باد.
فرهنگ فارسی
جای وزیدن باد، جهت وزش باد، مهاب جمع ( اسم ) جای وزش باد وزشگاه : [ سراهایی دیدند هر یکی چون بهشت اعلی و هر یکی را باغی و بستانی در پیش بر مهب شمال نهاده . ] جمع : مهاب . بیدار کننده ٠ آنکه از خواب بیدار می کند ٠
