مسیل

لغت نامه دهخدا

مسیل. [ م َ ] ( ع اِ ) آب رو. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( فرهنگ نظام ). جای روان شدن آب. ( غیاث ). جای رفتن آب. ( از فرهنگ نظام ). راه گذر آب هر جا که باشد. ( مهذب الاسماء ) ( دهار ). گذرگاه آب. آب کند. راه گذر آب به نشیب. راه گذر هین. رهگذر آب. ( زمخشری ). محل جریان سیل. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). هر جای سیل گیر که سیلاب در آن بگذرد و عبور سیل از آن ممکن باشد. ( ناظم الاطباء ). معبر سیل. دره. دره ای که سیل در آن رود. راه گذر سیل. سیل گاه. مسیلة. بستر سیل. ج ، مَسائل ، مُسُل ، أمسِلة، مُسلان. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ) ( مهذب الاسماء ) :
قرمطی چندان کشی کز خونشان تا چند سال
چشمه های خون شود در بادیه رنگ مسیل .فرخی.از تبش گشته غدیرش همچو چشم اعمشان
وز عطش گشته مسیلش چون گلوی اهرمن.منوچهری ( دیوان ص 76 )سیل مرگ از فراز قصد تو کرد
تیز برخیز از این مهول مسیل.ناصرخسرو.چشمم مسیل بود ز اشکم شب دراز
مردم دراو نخفت و نخسبند در مسیل.مسعودسعد.

فرهنگ معین

(مَ ) [ ع . ] (اِ. ) جای سیل گیر، محل عبور سیل ، بستر سیل .

فرهنگ عمید

مجرای آب، محل عبور سیل، جای سیل گیر.

فرهنگ فارسی

مجرای آب، محل عبورسیل، جای سیل گیر، مسایل جمع
(اسم ) ۱ - آنجا که سیلاب از آن بگذرد محل عبور سیل . ۲ - جای سیل گیر : از تبش گشته غدیرش همچو چشم اعمشان و ز عطش گشته مسیلش چون گلوی اهرمن . ( منوچهری )
آب رو جای رفتن آب

ویکی واژه

جای سیل گیر، محل عبور سیل، بستر سیل.