معنی مجدود | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

مجدود. [ م َ ] ( ع ص ) بخت مند. ( منتهی الارب ). صاحب بخت و روزی. ( آنندراج ) ( غیاث ) ( از اقرب الموارد ). بخت مند و آن که صاحب حظ عظیمی باشد. ( ناظم الاطباء ). عظیم الحظ. بزرگ بهره. بهره مند.بهره ور. بخت ور. بختیار. نیک بخت. مسعود. محظوظ. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ) : حق سبحانه و تعالی این نعمت او را گوارنده گردانید و بدین مملکت مجدود و نیکبخت ساخت. ( تاریخ قم ص 8 ). || بریده. جدا. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ). جامه بریده.( از منتهی الارب ). بریده جامه. ( ناظم الاطباء ). || کسی که دارای جد مشهور نامدار باشد. ( ناظم الاطباء ). صاحب اجداد. ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
مجدود. [ م َ ] ( اِخ ) نام حکیم سنائی. ( غیاث ) ( آنندراج ). رجوع به سنائی شود.
مجدود. [ م َ ] ( اِخ ) پسر مسعود غزنوی است که پس از مرگ پدر برای تصاحب تاج و تخت با برادر خود مودود به مبارزه برخاست اما قبل از اینکه لشکر دو برادر به هم برسند وی را به لاهور در چادر خویش مرده یافتند. و رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 394 شود.