لغت نامه دهخدا
- مبالغت رفتن ؛ زیاده روی شدن : در تقریب او [ گاو ] مبالغتی رفت. ( کلیله و دمنه ).
- مبالغت کردن ؛ اغراق و زیاده روی کردن : ابونصر راعادتی بود در چنین ابواب مبالغتی سخت تمام کردی. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 413 ). هر چند دفع بیشتر کنم تو مبالغت بیشتر کن. ( کلیله و دمنه ). در اجلال و تعظیم اومبالغت کرد. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 390 ).
- مبالغت نمودن ؛ زیاده روی کردن : شیر در اعزاز او [ گاو ] مبالغت نمود. ( کلیله و دمنه ). اگر روباه در حرص و شره مبالغت ننمودی آسیب بدو نرسیدی. ( کلیله و دمنه ). چون بر این سیاق در مخاصمت نفس مبالغت نمودم به راه راست باز آمد. ( کلیله و دمنه ). بی هنران در تقبیح اهل هنر مبالغت نمایند. ( کلیله و دمنه ). و رجوع به مبالغة شود.
مبالغة. [ م ُ ل َ غ َ ] ( ع مص ) کوتاهی نکردن در کوشش. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). کوتاهی نکردن در کار و کوشش کردن و جهد و سعی نمودن. ( ناظم الاطباء ). کوشیدن در کاری و کوتاهی نکردن در آن. ( از اقرب الموارد ). و رجوع به مبالغت و ماده بعد شود.
