لواش

لغت نامه دهخدا

لواش. [ ل َ ] ( اِ ) نان تنک. ( جهانگیری ). رُقاق. نان تنک و نرم و نازک. رُقاقه. نان تنک نرم. ( برهان ). نان تنک و نرم از گندم. این کلمه در ترکی مستعمل است. ( از غیاث اللغات ). لباش. ( آنندراج از جهانگیری ) :
گر عمرنامی تو اندر شهر کاش
کس بنفروشد به صد دانگت لواش.مولوی.پوز خود را لویشه کردستم
تا طمع بگسلد ز قرص لواش.نزاری.وآنگهی بر صف لواش زند
یا علی گوید و بر آش زند.یحیی کاشی ( در هجو اکول از آنندراج ).

فرهنگ معین

(لَ ) (اِ. ) نوعی نان نرم و نازک و پهن .

فرهنگ عمید

نوعی نان بسیار نازک.

فرهنگ فارسی

لباس، نوعی نان بسیارنازک
( اسم ) ۱- حلقه ایست از ریسمان که برسر چوبی نصب کنند و آنرا بر لب اسب و خر و استر چموش گذارند و تاب دهند تا دیگر چموشی نکند : بندم بتو نعل چون هجا میسازم از قوس قزح لواش. بینی تو . ( حکیم شفائی فر نظا . ) ۲- ( کشتی ) یکی از فنون کشتی که جزو کارهای عجزی محسوب میشود و آن چنین است که یکی از طرفین حریف را اغفال نموده انگشت در دهان او کرده بشدت می کشد یا انگشت سباب. او را می پیچد .

ویکی واژه

نوعی نان نرم و نازک و پهن که در تنور طبخ می‌شود.