معنی لاحق | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

لاحق. [ ح ِ ] ( ع ص ) نعت فاعلی از لحق. رسنده. ( دهار ) ( منتهی الارب ). دررسنده. پیوسته. رسیده. بدنبال کسی رسیده. ( منتخب اللغات ). آنکه از پس آمده واصل شود و آنچه از عقب به چیزی پیوندد. ( غیاث ) : و هر روز او را شأنی است غیرشأن سابق و لاحق. ( تاریخ بیهقی ص 310 ). لَیْط ؛ لَوط؛ لاحق گردانیدن کسی را به کسی. ( منتهی الارب ). گفت ، لاحق شدن آخر قوم به اوّل آن. ( منتهی الارب ). || صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: لاحق بالحاء المهملة عند الفقهاء هو الذی ادرک مع الامام اول الصلوة و فاته الباقی لنوم او حدث او بقی قائما للزحام او الطائفة الاولی فی صلوة الخوف کانه خلف الامام لایقراء و لا یسجد للسهو کذا فی فتاوی عالمگیری ناقلا عن الوجیز للکردزی. و هکذا فی الدرر حیث قال : اللاحق من فاته کلهاای کل الرکعات او بعضها بعد الاقتداء - انتهی. و عندالمحدثین قدسبق بیانه فی لفظ السابق. و جمع اللاحق اللواحق. - انتهی. || اشتر اندک گوشت. ( مهذب الاسماء ). || ابولاحق ، باز. ( منتهی الارب ).
لاحق. [ ح ِ ] ( اِخ ) نام اسب معاویةبن ابی سفیان. || نام اسب غنی بن اعصر. || نام اسب حازوق خارجی. || نام اسب عتیبة. || نام اسب حارث. || لاحق الاصغر اسپی است مربنی اسد را. ( منتهی الارب ).
لاحق. [ ح ِ ] ( اِخ ) ابن الحسین بن عمران [ ابن ] ابی الورد. قدم علینا سنة احدی او اثنین و ستین و رأیته بنیسابور احد الطوافین. حدثنا ابوالحسین لاحق بن الحسین بن عمران بن محمدبن ابی الورد البغدادی قدم علینا فی ذی القعدة سنة ستین و ثلاثمائة ثنا ابراهیم بن عبد الصمدالهاشمی ثنا ابومصعب ثنا مالک عن الزهری عن انس ان النبی ( صلعم ) دخل مکة و علی راسه مغفر. حدثنا ابوعمر لاحق بن الحسین فی قدمته الثانیة فی ذی الحجة سنة اربع و ستین ثنا ابوسعید محمدبن عبدالحکیم الطائفی بها ثنا محمدبن طلحةبن محمدبن مسلم الطائفی ثنا سعیدبن سماک بن حرب عن ابیه عن عکرمة عن بن عباس قال قال رسول اﷲ ( صلعم ) اذا احب اﷲ انفاذ امر سلب کل ذی لب لبه. اخبرنا خیثمةبن سلیمان اجازة و حدثنیه عنه لاحق بن الحسین ثنا عبیدبن محمد الکشوری ثنا محمدبن بحیی بن جمیل ثنابکربن الشرود ثنا یحیی بن مالک بن انس عن ابیه عن الزهری عن انس عن النبی ( صلعم ) قال لایخرف قاری القرآن. ( ذکر اخبار اصفهان چ لیدن 1934 ج 2 ص 342 - 343 ).
لاحق. [ ح ِ ] ( اِخ ) ابن حمید مکنی به ابومجلز. تابعی است. سلیمان التیمی و عمران بن حدیر از او روایت کنند.

فرهنگ معین

(حِ ) [ ع . ] (اِفا. ) ۱ - آن که از پس چیزی آید و بدو پیوندد، رسنده ، واصل . ۲ - پیوند شونده ، متصل ، آینده ، بعدی ، مق . سابق ، ج . لاحقین .

فرهنگ عمید

۱. ویژگی چیزی یا کسی که بعد از چیز یا کس دیگر بیاید و به آن بپیوندد.
۲. (ادبی ) در بدیع، نوعی جناس که دو کلمه تنها در حرف اول اختلاف داشته باشند و این دو حرف متفاوت، قریب المخرج نباشند، مانند رام و کام.

فرهنگ فارسی

رسنده، میوهای که بدنبال میوه قبلی برسد، پیوسته
( اسم ) ۱- آنکه از پس چیزی آید و بدو پیوندد رسنده واصل . ۲- پیوند شونده متصل . ۳- آینده بعدی مقابل سابق : و هر روز او را شانی است غیر شان سابق و لاحق جمع : لاحقین .
ابن معدبن ذهل

دانشنامه اسلامی

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
نام اسبی که عبیدالله بن حر، هنگام ملاقات با سیدالشهدا علیه السلام به آن حضرت تقدیم کرد، امام حسین علیه السلام نیز فرزندش علی بن الحسین علیه السلام را بر آن سوار کرد.
معنای آن «از پی رونده، در رسنده، رسیده، آن که و آنچه در پی چیزی می دود و به آن می رسد» است. از این رو به اسب های تندرو هم «لاحق » می گفتند. این نام برای اسب های تنی چند از معروفان عرب نیز بکار رفته است.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.