لغت نامه دهخدا
قلندری. [ ق َ ل َ دَ ] ( حامص ) شغل وحرفه قلندر. صفت قلندر. چگونگی قلندر:
مستی و قلندری و گمراهی به
یک جرعه می ز ماه تا ماهی به.خیام.پندحکیم بیش از این در من اثر نمیکند
کیست که برزند یکی زمزمه قلندری.سعدی.بلای عشق تو بنیاد زهد و بیخ ورع
چنان بکند که صوفی قلندری آموخت.سعدی.نه هر که آینه سازد سکندری داند
نه هر که سر بتراشد قلندری داند.حافظ.- قلندری وار؛ بسان قلندری. بمانند قلندری:
ساقی قدحی قلندری وار
درده بمباشران هشیار.سعدی.|| قسمی خیمه خرد. قسمی از چادر و خیمه یک دیرکی. ( ناظم الاطباء ).
قلندری. [ ق َ ل َدَ ] ( اِخ ) تیره ای از شعبه الیاس از تقسیمات دشمنزیاری ایلات کهکیلویه فارس. ( جغرافیای سیاسی کیهان ).
قلندری. [ ق َ ل َ دَ ] ( اِخ ) دهی است از دهستان گدارچین بخش هندیجان شهرستان خرم شهر، واقع در 40هزارگزی شمال خاوری هندیجان و یکهزارگزی اتومبیل رو بهبهان به هندیجان. موقع جغرافیایی آن دشت و هوای آن گرمسیری مالاریایی است. سکنه آن 120 تن است. آب آن از رودخانه زهره و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت و حشم داری است. راه در تابستان اتومبیل رو است. ساکنین از طایفه شریفات هستند. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5 ).
قلندری. [ ق َ ل َ دَ ] ( اِخ ) ده کوچکی است از بخش ساردوئیه شهرستان جیرفت، واقع در 7هزارگزی جنوب ساردوئیه و 3 هزارگزی جنوب راه مالرو ساردوئیه جیرفت. سکنه 3 تن است. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).
