قذر

لغت نامه دهخدا

قذر. [ ق َ ] ( ع ص ) پلید. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). قَذِر. قَذُر. قَذَر. ( منتهی الارب ). || ( مص ) پلید بودن. ( اقرب الموارد ). پلید شمردن. || کراهت داشتن. ( منتهی الارب ).
قذر. [ ق َ ذِ ] ( ع ص ) پلید. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). رجوع به قَذر شود.
قذر. [ ق َ ذُ ] ( ع ص ) پلید. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). رجوع به قَذر شود.
قذر. [ ق َ ذَ ] ( ع ص ) پلید. ( اقرب الموارد ) ( منتهی الارب ). رجوع به قَذر شود. || ( مص ) پلید گردیدن. || ( اِمص ) پلیدی. ( منتهی الارب ). رجوع به قَذر شود.

فرهنگ معین

(قَ ذَ ) [ ع . ] ۱ - (مص ل . ) پلید گردیدن . ۲ - (اِمص . ) پلیدی . ۳ - (اِ. ) چرک . ۴ - غایط . ج . اقذار.
(قَ ذِ ) [ ع . ] (ص . ) پلید، چرکین .

فرهنگ عمید

پلید، پلشت، چرکین.

فرهنگ فارسی

چرک، پلیدی، غایط، پلید، پلشت، چرکین، ضدنظیف
( صفت ) پلید چرکین مقابل نظیف .
پلید یا پلید گردیدن

ویکی واژه

پلید گردیدن.
پلیدی.
چرک.
غایط.
اقذار.
پلید، چرکین.