لغت نامه دهخدا
شغب. [ ش َ /ش َ غ َ ] ( ع اِمص ) تباهی. || فتنه. ( ناظم الاطباء ). || گستاخی. ( ناظم الاطباء ). || تهییج مردم به فتنه و شر، چنانکه سپاهیان رابه انقلاب و قیام. ( از اقرب الموارد ). || نزاع و خصومت. || شکایت. ( ناظم الاطباء ).
- ذات شغب ؛ زنی که امتناع کند مر مهربانیهای شوهر خود را. ( ناظم الاطباء ).
- || زنی که در وقت آبستنی میل به هر چیز از مأکولات نماید. ( ناظم الاطباء ).
شغب. [ ش َ ] ( ع مص ) انحراف ورزیدن از راه و میل کردن از آن. ( از آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ). میل وانحراف ورزیدن از راه. ( منتهی الارب ) . میل کردن از راه. ( از اقرب الموارد ).
شغب. [ ش َ / ش َ غ ِ ] ( ع ص ) فتنه انگیز. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ).
شغب. [ ش ِ غ َب ب ] ( ع ص ) شغب [ ش َ / ش َ غ ِ ]. شَغّاب. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به شغاب شود.
شغب. [ ش َ غ َ ] ( ع اِمص ، اِ ) غوغا و شور و آواز بلند و هنگامه و نعره و فریاد. ( ناظم الاطباء ). غوغا. تقریباً عین معنی شور را دارد. ( یادداشت مؤلف ) :
چو بگذشت یک پاس از تیره شب
بیاسود طایر ز بانگ و شغب.فردوسی.بدین طرب همه شب دوش تا سپیده بام
همی ز کوس غریو آمد و ز بوق شغب.فرخی.هر گلی را به شاخ گلبن بر
زندبافی است با هزار شغب.فرخی.در زیر گل خیری آن به که قدح گیری
بر تارک شبگیری بانگ شغب صلصل.منوچهری.با بانگ و شغب و خروش می آمدند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 434 ).
گاهی هژبر واربرون آید
با خشم عمرو و با شغب عنتر.ناصرخسرو.برزگری کن درین زمین و مترس ایچ
از شغب و گفتگو و غلغل خصمان.ناصرخسرو.ای امتی که ملعون دجال کرّ کرد
