معنی شغا | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

شغا. [ ش َ /ش ُ ] ( اِ ) جعبه و تیردان و ترکش. ( ناظم الاطباء ) ( ازاقرب الموارد ). شقا. شکا. تیردان. ( آنندراج ) ( از انجمن آرا ). ترکش. ( فرهنگ جهانگیری ). ترکش و تیردان را گویند، و آن جاییست که تیر در آن نهند و بر کمر بندند و به عربی جعبه خوانند. ( برهان ). شقا هم توان خواند، آیا ممکن است شقا از شکاف به معنی گنجه و جای رخت باشد؟ ( از فرهنگ لغات شاهنامه ). کنانه :
بیفکند رستم شغا و کمان
همه خیره گشته بر ایشان کیان.فردوسی ( از انجمن آرا ).به وقت کارزار ار خصم ورزد نام و ننگ او
فلک از گردن آویزد شغا و نیم لنگ او.فرخی.ای سرافرازی که از تاج شهان زیبد همی
بر میان بندگان تو شغا و نیم لنگ.امیرمعزی ( از انجمن آرا ).و رجوع به شقا و شگا و شُغ شود.
شغا. [ ش َ ] ( ع مص ) شَغاً. مختلف شدن دندانهای کسی در بلندی و کوتاهی و خروج و دخول. شَغْو. ( منتهی الارب ). اختلاف روییدن دندانها در درازی و کوتاهی ، و خروج آن عیب است. ( از اقرب الموارد ). ناهمواری برآمدن دندان. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). کم و بیش شدن دندانها در طول و عرض ، و آن از عیوب است. پس و پیشی و بلندی و کوتاهی دندانها. ( یادداشت مؤلف ). شُغُوّ. شَغاً. ( اقرب الموارد ). و رجوع به مصادر مزبور شود.
شغا. [ ش َ ] ( ع اِمص ) تقطیر بول. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). شغیة. ( اقرب الموارد ). رجوع به شغیة شود. || ناهمواری دندانها. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ).