لغت نامه دهخدا
شعث. [ ش َ ع َ ] ( ع اِمص ) پراکندگی کار و هرج و مرج آن. دعا: اللهم اللمم به شعثنا؛ خداوندا فراهم آور پراکندگی کارهای ما را. ( ناظم الاطباء ). پراکندگی کار. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). پراکندگی. ( دهار ).
شعث. [ ش َ ع َ ] ( ع مص ) ژولیده موی شدن. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ).درهم گردیدن موی و مانند نمد شدن از جهت روغن نمالیدن و پاکیزه نکردن آن. ( ناظم الاطباء ). پراکنده موی شدن. ( یادداشت مؤلف ). || چرک گردیدن سر و بدن. || غبارآلوده شدن سر و لاشه کسی و چرک گردیدن آن. || ریش گردیدن. و قولهم : من قلم اظفاره لم تشعث انامله ؛ هرکس بچیند ناخنهای خود را ریش نمی گردد انگشتهای او. ( از ناظم الاطباء ). || انتشار یافتن امر کسی. ( از اقرب الموارد ).
شعث. [ ش َ ع ِ ] ( ع ص ) شعر شعث ؛ موی ژولیده. ( ناظم الاطباء ). کالیده موی پریشان. ( دهار ). ژولیده موی. پراکنده موی. اشعث. ( یادداشت مؤلف ). ژولیده موی. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || مرد چرکین. ( ناظم الاطباء ). || رجل شعث الرأس ؛ مرد ژولیده موی سر. ( ناظم الاطباء ).
