سرمنزل. [ س َ م َ زِ ] ( اِ مرکب ) منزل. مسکن. مقام. ( فرهنگ فارسی معین ). مزیدعلیه منزل بمعنی جای فرودآمدن : طاقتی کو که به سرمنزل جانان برسم ناتوان مورم و خود کی به سلیمان برسم.خاقانی.سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن ای ساربان فروکش کین ره کران ندارد.حافظ.گر به سرمنزل سلمی رسی ای باد صبا چشم دارم که سلامی برسانی ز منش.حافظ.من به سرمنزل عنقا نه بخود بردم راه قطع این مرحله با مرغ سلیمان کردم.حافظ.- سرمنزل فنا ؛ کنایه از دنیا. جهان. ( فرهنگ فارسی معین ).
فرهنگ معین
( ~ . مَ زِ ) (اِمر. ) [ فا - ع . ] جای فرود آمدن مسافر یا کاروان در میان راه ، منزل ، مسکن .
فرهنگ عمید
۱. جای فرود آمدن مسافر یا کاروان در میان راه. ۲. منزل، مسکن. ۳. مقصد.
فرهنگ فارسی
جای فرود آمدن مسافریاکاروان درمیان راه، منزل منزل مسکن مقام . یا سر منزل فنا . دنیا جهان .
