معنی سرسری | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

سرسری. [ س َ س َ ] ( ص نسبی ، ق مرکب ) سخنی و کاری که بی اندیشه و تأمل کنند و بگویند. ( رشیدی ). کنایه از کارو سخنی باشد که بی تأمل و اندیشه بکنند و بگویند. ( انجمن آرا ). کنایه از کار بی تأمل و سخن بیفکر. ( برهان ). بی تأمل در فکر و سخن. ( آنندراج ) :
خرد شاخی که شد درخت بزرگ
در بزرگیش سرسری منگر.خاقانی.فرستاده آن پاسخ سرسری
نپوشید بر رای اسکندری.نظامی.این سخن از خود نگفتم ای رفیق
سرسری مشنو چو اهلی و مضیق.مولوی.و نگر تا این سخن سرسری نشنوی که از دریافت سعادت محروم بمانی. ( جامع الیقین ). || زبون. ( رشیدی ). || بیهوده. خام. ( برهان ). سطحی. باطل. بی تأمل. بی اندیشه. نسنجیده. بی اساس :
نشست اندر ایران به پیغمبری
به کاری چنین یافه و سرسری.فردوسی ( شاهنامه چ بروخیم ص 1502 ).یکی پیر پیش آمدش سرسری
به ایران به دعوی پیغمبری.فردوسی ( شاهنامه چ بروخیم ص 2501 ).دین به تقلید تو پذرفته ای
دین به تقلید بود سرسری.ناصرخسرو.سخنهای حجت به حجت شمر
که قولش نه بیهوده و سرسری است.ناصرخسرو.مراد خدای از جهان مردم است
دگر هرچه بینی همه سرسری است.ناصرخسرو.ور به طواف کعبه اند ازسر پای مردمان
ما و تو و طواف دیر از سر جان نه سرسری.خاقانی.برسر تیغ عشق سر بنهم
گر پی سرسری توانم شد.خاقانی.یکبارگی چو عارض خوبان به خط مرو
گر خامه وار وصف تو کردیم سرسری.ظهیرالدین فاریابی.آن عشق نه سرسری خیال است
کآن را ابدالابد زوال است.نظامی.سرای آفرینش سرسری نیست
زمین و آسمان بی داوری نیست.نظامی.چون کار این عالم سرسری نمی باید کردن که سرسری حاصل نمیشود. مسلمانی را نمیدانم که چنین کار بس مانده است که سرسری حاصل شود. ( معارف بهأولد ). چون آفتاب روشن شد که دعوی او سرسری بود. ( جهانگشای جوینی ). الا آنکه به سرسری و هوسناکی به این راه قدم گذارده. ( فیه مافیه ).
سر در سر هوا و هوس کرده ای به آز
در کار آخرت کنی اندیشه سرسری.سعدی. || کار آسان.( برهان ). سهل. ( رشیدی ) :