ریتون
دانشنامه آزاد فارسی
(در فارسی: تَکوک) ساغری به شکل حیوانات. بیشتر ریتون ها پایه نداشته و فرم هندسی آن ها به گونه ای بوده است که نمی توان آن را بر روی میز نهاد؛ بنابراین محتویات آن را باید به یکباره نوشید. سابقۀ ساخت ریتون ها در آسیای غربی به عصر مفرغ بازمی گردد و استفاده از ریتون برای باده گساری در بابل و آشور رواج داشت. در ایران عصر آهن ریتون ها را به شکل بز کوهی و قوچ می ساختند. ریتون های مانایی زیویه، سفالین و به شکل قوچ بودند. ریتون های هخامنشی و پارتی، معروف ترین ریتون های ایران اند. در دورۀ هخامنشی ریتون را بیشتر از طلا و نقره می ساختند که معروف ترین آن ها ریتون های زرین و سیمین همدان و موزۀ تبریز به شکل شیری بالدارند. ریتون های عاجی نِسا باید کار هنرمندان یونانی باشد؛ زیرا با نقوش و اشکال اساطیری یونان و به ویژه پیکرۀ برهنه الهۀ آفرودیت آراسته شده اند.
ویکی واژه
(قدیم): نوعی صُراحی یا ظرف‌هایی بودند که در دوران کهن به شکل جانوران ساخته می‌شدند. تکوک. ریتون ممکن است به دو قسمت ری - تون قابل تجزیه باشد؛ و در زبان معیار باستان به معنی خودکامه یا دیکتاتور بوده یا هر کسی در دست داشت خودکامه تصور می‌شده؛ مقابل رعیت.
