لغت نامه دهخدا
رنین. [ رَ ] ( ع اِ ) مطلقاً بمعنی صوت است و گویند صوت همراه با گریه را نیز گویند و در اساس آمده : «سمعت له رَنَّةً و رَنیناً»؛ ای صیحةًحزینةً. ( از اقرب الموارد ). رَنّة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ) ( معجم متن اللغة ). رجوع به رَنّة شود. || بانگ کمان. ( دهار ) ( معجم متن اللغة ).