معنی اردنگ | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

اردنگ. [ اُ دَ ] ( اِ ) زخم با نوک پای از پشت به نشستنگاه کسی. تی پا. زُفکنه. زه کونی. شِلخته. سرچَنگ. اُم ُکیسان. ( منتهی الارب ).
- اردنگ خوردن ؛ تی پا خوردن. زهکونی خوردن.
- اردنگ زدن ؛تی پا زدن. زهکونی زدن. زفکنه زدن. شلخته زدن. سرچنگ زدن. لَطع. ( منتهی الارب ). کسع. اَسن.

فرهنگ عمید

لگدی که با پشت پا یا سر زانو به پشت کسی می زنند، تیپا.

فرهنگ فارسی

نام کتاب مصور تالیف [ مانی ] ( ه . م . ) دانسته اند . آلفاریک حدس زده که [ اردنگ ] معروف مانی نسخه ای از انجیل ( انگیلون ) اوست که مصور بتصاویر بوده است .
لگدکه باپشت پایاسرزانوبه پشت کسی بزنند
( اسم ) لگدی که با نوک پا بر کفل کسی بزنند تیپا زهکونی سر چنگ .