آلومینیم
دانشنامه عمومی
پایین بودن نسبی قیمت و بالا بودن استحکام آلومینیوم و آلیاژهای آن سبب شده است که آلومینیوم در بین فلزات غیر آهنی بیشترین کاربرد را در ساخت قطعات داشته باشد. قطعات آلومینیومی را می توان به روش های ریخته گری ماسه ای، ریخته گری تحت فشار، کار سرد ( Cold Working ) یا کار گرم ( Hot Working ) و اکستروژن ساخت.
آلیاژهای آلومینیوم دارای قابلیت ماشین کاری، پرس کاری، لحیم کاری نرم، لحیم کاری سخت و جوشکاری می باشند. آلومینیوم خالص در دمای ۶۶۰ درجه سلسیوس ذوب می شود، که برای تولید قطعات به روش ریخته گری ماسه ای یا ریخته گری تحت فشار بسیار مناسب است.
آلومینیوم به صورت ورق، مفتول، تسمه، فویل، میل گرد، لوله و پروفیل های ساختمانی و اکسترود شده در بازار موجود است. در جوشکاری یا لحیم کاریِ قطعات آلومینیومی بایستی به نکات خاصی توجه کرد، چرا که همهٔ آلیاژهای آلومینیوم قابلیت جوشکاری ندارند.
مقاومت به خوردگی آلیاژهای آلومینیوم بستگی به کیفیت پوشش اکسیدی نازکی دارد که بر روی سطح آن تشکیل می شود. از آنجا که آلومینیوم فلز فعالی است، این پوشش به سرعت بر روی آن شکل می گیرد. خراش یا سایش این پوشش امکان خوردگی این فلز را به وجود می آورد. به روش آنودایز کردن می توان یک پوشش اکسیدی ضخیم بر روی سطح آلومینیوم ایجاد کرد.
تاریخچه آلومینیوم در ارتباط با میزان مصرف آلوم شکل گرفته است. اولین مطلب نوشته شدهٔ راجع به آلوم توسط مورخ یونانی هرودوت، به قرن پنجم قبل از میلاد بازمی گردد. مشخص شده است که گذشتگان از آلوم به عنوان یک تثبیت کننده رنگ و دفاع از شهر استفاده می کردند. پس از جنگ های صلیبی، آلوم، به عنوان یک مادهٔ ضروری در صنعت نساجی اروپا، موضوع تجارت بین المللی بود؛ که آن را تا اواسط قرن بیستم از غرب دریای مدیترانه وارد اروپا می کردند.
