آواشناسی
فرهنگستان زبان و ادب
{phonetics} [زبان شناسی] مطالعۀ علمی آواهای زبان
دانشنامه آزاد فارسی
مطالعۀ اصوات گفتار. این علم با تولید اصوات (آواشناسی تولیدی۱)، خصوصیات آکوستیک آن ها (آواشناسی آکوستیک۲)، و چگونگی ترکیب شان، منظور ساختن هجاها، کلمات، و جملات (آواشناسی زبانی۳) سروکار دارد. اولین آواشناسان، محققان هندی بودند (ح ۳۰۰پ م) که کوشیدند تلفظ متون مقدس سانسکریت۴ را حفظ کنند. یونانیان باستان به منزلۀ اولین مبدعان نظام نوشتاری براساس الفبای آواشناختی شناخته می شوند. آواشناسی مدرن (نوین) را اَلِگزاندر ملویل بل۵ (۱۸۱۹ـ۱۹۰۵) مطرح کرد؛ کسی که در اثرش با نام گفتار هویدا۶ (۱۸۶۷)، نظام دقیق نشانه گذاری برای نوشتن اصوات گفتار را ارائه داد. در قرن ۲۰ زبان شناسان بر گسترش نظام و دستگاهی طبقه بندی شده تکیه کرده اند تا بتوانند مقایسه ای میان تمام اصوات گفتار انسان ارائه دهند. وظیفۀ دیگر آواشناسی مدرن، فرآیندها و روش های ذهنی درک و دریافت گفتار است.
ویکی واژه
صوت شناسی، مطالعه و توصیف علمی آواهای زبان.
