معنی بدنما | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

بدنما. [ب َ ن َ / ن ِ / ن ُ ] ( ص مرکب ) بدشکل و بی ظرافت و کریه المنظر و زشت. ( ناظم الاطباء ). چیزی که نمود خوب نداشته باشد. بدنمود. ( از آنندراج ). که خوش شکل نباشد. که بچشمها بد آید. ( از یادداشتهای مؤلف ) :
پاک بود از شهوت و حرص و هوی
نیک کرد او لیک نیک بدنما.مولوی.مدان بد، هر آن بدنمایی که هست
که آن نیز نیکوست جایی که هست.امیرخسرو.برشع؛ مرد گول دفزک بدنما و بدخو. ( منتهی الارب ). || که مخالف آداب و رسوم ممدوحه باشد. ( یادداشت مؤلف ).