امرداد. [ اَ م ُ ] ( اِ ) در اوستا امرتات است جزء اخیر آن که تات باشد پسوند است که جداگانه مورد استعمال ندارد همین جزء در خرداد نیز دیده می شود. پاره دیگر این واژه از دو جزء ساخته شده نخست از «اَ» که از ادوات نفی است یعنی نه از برای این جزء در فارسی «نا» یا «بی »آورده می شود. جزء دوم ، مرت یا مرت است یعنی مردنی و درگذشتنی و نیست شدنی و نابودگردیدنی. بنابراین امرداد یعنی بی مرگ و آسیب ندیدنی یا جاودانی و باید امرداد با ادات نفی «اَ» باشد نه مرداد که معنی برخلاف آن را می دهد. امرداد در دین زردشتی امشاسپندی است که نماینده بی مرگی و جاودانی یا مظهر ذات زوال ناپذیر اهورا مزداست. در جهان خاکی نگهبانی گیاهها و رستنیها به او سپرده شده است. ( از فرهنگ ایران باستان پور داود ص 59 ). و رجوع به مزدیسنا و تأثیر آن در ادبیات پارسی تألیف دکتر معین و امشاسپندان شود. || ماه پنجم از ماههای شمسی. رجوع به مرداد شود.
فرهنگ معین
(اَ مُ یا مِ ) ۱ - ( اِ. )مرداد. ۲ - (ص . ) بی - مرگی ، نام یکی از هفت امشاسپندان ، نماد جاویدانی اهورامزدا. نام هفتمین روز از هر ماه شمسی و نیز نام ماه پنجم از هر سال خورشیدی .
فرهنگ عمید
۱. از امشاسپندان در آیین زردشتی، مرداد. ۲. روز هفتم از هر ماه خورشیدی. ۳. ماه پنجم از سال خورشیدی، مرداد.
فرهنگ فارسی
یکی از امشاسپدان مظهر جاویدانی اهور مزدا و در جهان مینوی بخشایش ایزدی جزای کار های نیکو کار انست وی موکل بروز هفتم هر ماه شمسی ( امرداد روز ) ماه پنجم هر سال شمسی ( امرداد ماه ) است . نام یکی ازامشاسپندان در آیین زرتشتی، ونام روزهفتم ازهرماه خورشیدی، وماه پنجم ازسال خورشیدی، مرداد مرداد
دانشنامه آزاد فارسی
اَمُرداد (در اوستا: اَمِرَه تاتَه، در پهلوی: اَمُرداد یا اَمُردات، در فارسی: اَمُرداد و مرداد، به معنای جاودانگی و بی مرگی) هفتمین روز از هر ماه در تقویم اوستایی و ماه پنجم در تقویم ایرانی. نگهبانی نباتات با اوست. در اوستای متأخر امشاسپند بانویی است که همیشه همراه امشاسپند بانوی خرداد، نگهبان آب، می آید. امرداد در جهان مینوی امشاسپند کمال و دوام است. ایزدان رشن، اشتاد و زامیاد از یاران و همکاران امرداد هستند.
ویکی واژه
نام ماه پنجم از هر سال خورشیدی، یکی از ماههای فصل تابستان، مرداد ماه. (قدیم): هفتمین روز از هر دوازده ماه خورشیدی. نام یک قبیله مشهور و باستانی و متمدن ایران که احتمالا دفینه‌های تپه مارلیک از آن ایشان بود. صفت اهورامزدا در اوستا و ایران باستان نام یکی از امشاسپندان و فرشتگان (اسم مفرد): بیمرگی، نامیرا، چیزی یا کسی که نمی‌میرد؛ جاویدان، نماد جاویدانی اهورامزدا.
