لغت نامه دهخدا
به پیش اندرون هدیه شهریار
ده اسب و ده استر به زین و ببار.فردوسی. || درختی که بار دارد. که به بار است. بارور. پربار. درختی که بدان میوه باشد. بن میوه دار. باثمر. مثمر. حامل :
بیامد بسان درختی ببار
بسی آفرین کرد برشهریار.فردوسی.سپاهی ز نام آوران بیشمار
سپهبد درختی و آهن ببار.فردوسی.بدو گفت برزو که ای شهریار
جهان را برآور درختی ببار.فردوسی.یکی چون عقیق سرخ یکی چون حدیث دوست
یکی چون مه درست ، یکی چون گل ببار.فرخی.آن آتشی که گوئی نخلی ببار باشد
اصلش ز نور باشد فرعش ز نار باشد.منوچهری.چون درختان ببارند ز دیدار ولیکن
چون بکردار رسد یکسره بیدند و چنارند.ناصرخسرو.|| بر درخت. بر شاخه. آن میوه یا گل که برشاخه باشد. میوه نچیده. گل و میوه که بر درخت باشد:
دو چشم آهو و دو نرگس شکفته ببار
درست و راست بدان چشمکان تو ماند.دقیقی.پرآب خوش و میوه هرسو ببار
گل گونه گون گرد او صدهزار.اسدی.ای بدان روی دل افروز چو گلنار ببار
دلم آگنده تر از نار مکن ،گو نکنم.مسعودسعد.- ببار بودن ؛ بر درخت بودن. بر شاخه بودن :
زنی بود آرایش روزگار
درختی کزو فر شاهی ببار.فردوسی.چو گل ببار بود هم نشین خار بود
چو در کنار بود خار درنمی گنجد.سعدی ( طیبات ).
