لغت نامه دهخدا
اللات. [ اَ ] ( ع اِ موصول ) ج ِ اَلَّتی. رجوع به اللاتی و اَلَّتی و اقرب الموارد ذیل «لتی » شود.
اللات
اللات. [ اَ ] ( ع اِ موصول ) ج ِ اَلَّتی. رجوع به اللاتی و اَلَّتی و اقرب الموارد ذیل «لتی » شود.
دانشنامه اسلامی
لات (۲ بار)
«اللاّت» به معنای «الهه»، مؤنثِ «اللّه» است.
. لات همان لاء نافیه است که تاء به آن لاحق شده به نظر جمهور اهل لغت آن دو کلمه است لاء و تاء تأنیث، مثل ثمّت و ربّت و عملش مانند «لیس» رفع اسم و نصب خبر است (از ا قرب الموارد) اسم لات در آیه فوق محذوف است به تقدیر «لاتَ الْوَقْتُ حینَ مَناصٍ» یعنی چه بسیار از گذشتگان که هلاکشان کردیم و ناله و استغاثه کردندو نیست آنوقت وقت مهلت. ظاهرا لات یکبار بیشتر در قرآن نیامده است.
. روشن است که هر سه بت از اصنام جاهلیت میباشد. ابن کلبی در کتاب الاصنام میگوید: لات سنگ مکعبی بود در طائف که بنی عتاب بن مالک نگهبان آن بوده و بتخانهای بر آن بنا کرده بودند، قریش و تمام عرب آن را تعظیم مینمودند بدان مناسبت فرزندان خویش را «زیدلات» - و «تیم لات» نام میگذاشتند. این صنم همانطور پابرجا بود تا آنکه قبیله ثقیف دین اسلام را قبول کردند، رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» مغیرة بن شعبه را مأمور فرمود تا لات را منهدم کرد و به آتش کشید. نگارنده گوید: به نظر میآید: مشرکین معتقد بودند که لات و مناة دختران بت عُزی هستند در سیره ابن هشام منقول است: آنگاه که زید بن عمرو بن نفیل مسلمان شد درباره گذشته خود چنین گفت: عَزَلْتُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّی جَمیعاً کَذلِکَ یَفْعَلُ الْجِلْدُ الصَّبُورُ فَلَا الْعُزَّی اَدینُ وَ لا ابْنَتَیْها وَ لا صَنَمَیْ بَنی عَمْرٍو اَزُورُ در این شعر برای عزی و دو دختر یاد شده گفتیم که: ظاهراً همان لات و مناة هستند متن آیه در «مناة» ببینید.
ویکی واژه
خدا
نام یکی از بت‌های اعراب
