بالاپوش

لغت نامه دهخدا

بالاپوش. ( اِ مرکب ) روپوش. آنچه بر روی چیزی افکنند تا پوشیده ماند. || پوششی که در وقت دراز کشیدن یا خفتن بر خویش افکنند و به عربی آنرا لحاف و به فارسی شادیچه و جامه ٔخواب و بالاکش گویند. ( آنندراج ). لحاف. ( ناظم الاطباء ). هرچه در وقت خواب بر رو اندازند از قبیل لحاف و غیره. ( فرهنگ نظام ). بالاافکن. روانداز. مقابل زیرافکن. مقابل زیرانداز. || جامه زبرین. لباسی که بر زبر لباسها پوشند. ( از شعوری ج 1 ص 169 ). آنچه بر روی لباس پوشند مثل لباده و پالتو. ( فرهنگ نظام ).لباس بالایی. لباس رویی. ( ناظم الاطباء ) :
زیرپوش است مرا آتش و بالاپوش آب
لاجرم گوی گریبان به حذر بازکنم.خاقانی.پوستین کهنه ای بدش بر دوش
شب نهالین و روز بالاپوش.بهایی.جامه ام کرباس بس ، کتان نباشد گو مباش
ورچه بالاپوش تابستان نباشد گو مباش.نظام قاری.و اگر از قبا و بالاپوش خلعت شفقت شود قاعده آن است که هرکس مشافهه از پادشاه شنیده باشد، عریضه بخدمت وزیر اعظم نوشته... ( تذکرة الملوک چ دبیرسیاقی ص 30 ).

فرهنگ معین

(اِمر. ) ۱ - پوششی که هنگام خواب بر روی خود اندازند، لحاف . ۲ - جامه ای که روی لباس های دیگر پوشند.

فرهنگ عمید

۱. لحاف، آنچه هنگام خوابیدن روی خود می اندازند.
۲. لباسی که روی لباس های دیگر بر تن می کنند، شنل، پالتو.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - پوشش که هنگام خواب بر روی خود اندازند لحاف . ۲ - جامه ای که روی لباسهای دیگر پوشند مانند پالتو و شنل .

ویکی واژه

پوششی که هنگام خواب بر روی خود اندازند، لحاف.
جامه‌ای که روی لباس‌های دیگر پوشند.