شهی

شهی کوتاه شده‌ی شاهی و به معنای مرتبط با شاه به معنای پادشاهی، سلطنت و شاهی می باشد. واژه شاه به معنای سرور، حاکم و فردی قدرتمند است که مجاز به اعمال قدرت می‌باشد. همچنین، این کلمه به معنای اصل و خداوند نیز به کار رفته است، زیرا پادشاهان به عنوان اصل و نماینده خداوند در میان مردم شناخته می‌شوند و به همین دلیل به آن‌ها شاه گفته می‌شود. شاه عنوانی سلطنتی و یکی از رایج‌ترین القاب حاکمان ایرانی و همچنین فرمانروایان سرزمین‌های تحت تسلط ایرانیان و ترکان به شمار می‌رود. ایرانیان از دیرباز به مقام شاهی تقدس می‌دادند و بر این باور بودند که خداوند فردی نیکو و شایسته را به عنوان پدری مهربان برای مردم برمی‌گزیند و در واقع، او دارای موهبتی الهی به نام فر شاهی است. فره، یا خوره، نوری الهی است که بر هر کس بتابد، او را بر دیگران برتری می‌بخشد. از این نور است که فرد شایستگی نشستن بر تخت سلطنت را پیدا می‌کند. در باور ایرانیان باستان، شاه باید دارای فر می‌بود و تا زمانی که بر راه عدالت گام برمی‌داشت، این فر با او همراه بود؛ اما به محض اینکه از مسیر عدالت منحرف می‌شد، فر از او جدا می‌گردید. این موضوع در مورد جمشید و کاووس نیز اتفاق افتاد. در فرهنگ ایرانی، شاه به عنوان سایه خدا بر روی زمین شناخته می‌شود و دوام حکومت و خوشبختی کشور به فر و عدالت او بستگی دارد.