زبان پشتو

لغت نامه دهخدا

زبان پشتو. [ زَ ن ِ پ َ / پ ُ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) لهجه ای در افغانستان و شعبه ای است از زبانهای ایرانی. پشتو یا پختو ( که صورت زبان نیم رسمی افغانستان را دارد ) شامل لهجه های فرعی بسیار از جمله لهجه ونتسی است که از دیگر لهجه ها مجزاست. ( مقدمه برهان قاطع بقلم دکتر معین ص 38 ). رجوع به «پشتو» و «ایران » شود.

فرهنگ فارسی

لهجه ای در افغانستان و شعبه ایست از زبانهای ایرانی

ویکی واژه

از زبان‌های ایرانی شرقی که بیشتر در باختر و جنوب افغانستان و شمال باختری پاکستان رواج دارد. شعبه‌ای از زبان فارسی و مخلوط از واژگان فارسی و عربی و هندی است و با الفبای فارسی نوشته می‌شود.