معنی شادبهر | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

شادبهر. [ ب َ ] ( ص مرکب ) خوشحال. ( فرهنگ جهانگیری ). کسی که از تمتعات دنیوی بهره وافر داشته باشد. ( آنندراج ) :
یکی روز فارغ دل و شادبهر
برآسوده بود از هوسهای دهر.نظامی.پسر را همی گفت کای شادبهر
خرت را مبر بامدادان به شهر.سعدی ( بوستان ).
شادبهر.[ ب َ ] ( اِخ ) نام کنیزکی بوده. ( فرهنگ جهانگیری ).

فرهنگ معین

(بَ ) (ص مر. ) کسی که قسمت و بهره اش از دنیا شادی است .

فرهنگ عمید

کسی که بهره اش شادی است، آن که از شادی ها و خوشی های دنیا بهرۀ وافر دارد، خوشحال، شادی بهر: یکی روز فارغ دل و شاد بهر / برآسوده بود از هوس های دهر (نظامی۵: ۸۱۳ )، پسر را همی گفت کای شاد بهر / خرت را مبر بامدادان به شهر (سعدی۱: ۶۷ ).

فرهنگ فارسی

شادبهر و عین الحیاه منظومه مثنوی اثر عنصری و آن ماخوذ از داستانی بود که ابوریحان بیرونی آنرا بنام [ حدیث قسیم السرور و عین الحیاه] از پارسی بعربی ترجمه کرد .
( صفت ) کسی که از تمتعات دنیوی بهره فراوان داشته باشد .
نام کنیزکی بوده