زبان اشاره
دانشنامه عمومی
هر جا ارتباط ناشنوایان وجود دارد، زبان های اشاره به وجود می آیند. دستور زبانهای پیچیده زبان اشاره به طور چشمگیری با دستور زبان های گفتاری تفاوت دارند و در حوزه فرهنگیِ ناشنوایان قرار می گیرند. برخی از زبان های اشاره بعضی حرکات را از شناخت کلی کسب کرده اند، درحالی که بقیه زبان ها چنین پایه ای ندارند.
یکی از سوابق نوشتاری زبان اشاره در قرن پنجم قبل از میلاد مسیح، در کراتیلوس افلاطون یافت شد. جایی که سقراط گفت: "اگر ما صدا یا زبان نداشتیم، و قصد بیان چیزهایی را به دیگران داشتیم، آیا سعی نمی کردیم با حرکات دست هایمان، سر و بقیه اعضای بدن اشاراتی ایجاد کنیم، درست مثل افراد گنگ در حال حاضر به نظر می رسد گروه هایی از ناشنوایان در طول تاریخ از زبان های اشاره استفاده می کردند.
در دومین قرن یهودیه، مقاله ثبت شدهٔ گیتین در میشنا تصریح کرد که به منظور معاملات تجاری "یک کرولال می تواند گفتگو را به وسیلهٔ ایما و اشاره کنترل کند. بن بثیرا می گوید که فرد ناشنوا ممکن است این کار را بوسیلهٔ حرکات لب انجام دهد. این نحوه تدریس در جامعه یهودی مشهور بود، جایی که مطالعه میشنا از دوران کودکی اجباری بود.
در سال ۱۶۲۰، جان پابلو بونت ( تبدیل حروف و هنر برای تعلیم ناشنوایان به صحبت کردن ) را در مادرید منتشر کرد. این کار اولین مقاله مصوت ها به نظر می آید، تنظیم روش تعلیم شفاهی برای ناشنوایان به وسیلهٔ استفاده از اشارات به شکل الفبای دستی به منظور ارتقاء ارتباط ناشنوایان با استفاده از زبان اشارات بونت چارلز میشل دلپی الفبای دستی اش را در قرن هجدهم منتشر کرد. الفبایی که اساساً بدون تغییر در فرانسه و آمریکای شمالی تا حال حاضر به جا مانده است.
زبان اشاره اغلب در مدارس سراسری برای دانش آموزان ناشنوا رشد یافت. در سال ۱۷۵۵، ابی اولین مدرسه برای بچه های ناشنوا را در پاریس تأسیس کرد لورنت کلرک معروفترین فارغ التحصیل آنجا بود. کلرک با توماس هاپکین برای تأسیس مدرسه ای آمریکایی برای ناشنوایان در هارتفورت، در سال ۱۸۱۷ به ایالات متحده آمریکا رفتند. پسر گالودت ادوارد منیر مدرسه ای برای ناشنوایان در سال ۱۸۵۷ در واشینگتن تأسیس کرد که در سال ۱۸۶۴ کالج ملی ناشنوایان شد. در حال حاضر دانشگاه گالودت نامیده می شود، که هنوز تنها دانشگاه علوم انسانی برای افراد ناشنوا در دنیاست.
دانشنامه آزاد فارسی
زبان اِشاره
زبان اِشاره
زبان اِشاره
زبان غیرگفتاری ناشنوایان مشتمل بر حرکات دست، صورت و قسمت فوقانی بدن. هریک از اشاره ها دقیقاً معادل با یک واژه است که معنای آن به کمک حرکات و حالت های چهره منتقل می شود. زبان های اشاره، همچون زبان های گفتاری، گونه های متعددی دارند.
